Na een lekker kopje koffie in Veenendaal reed ik samen met Janni naar Nieuw Heeten, de geboorteplaats van Henny. De eerste deelnemers waren al aanwezig en al spoedig vulde de parkeerplaats voor Cafe Vosman zich met Valks. Ook vrienden van Henny met andere motoren waren erbij, waaronder Wim Paalman, Hans en Martin Lamers, Gerard Krieger, Bertus Leunk, Anton Reilink en Dik Kappert. Het weer op deze 31 augustus was, in tegenstelling tot de verwachting, droog en zonnig. Het was een gezellig weerzien en de moeder van Henny was ook aanwezig samen met een aantal familieleden. Na het doel van deze tocht te hebben gememoreerd, werden we uitgezwaaid door de familie en begaven we ons met 21 motoren op weg. Buiten Janni waren onder de aanwezigen Ivo, Aad en Ineke, Joop, Eric, Harry, Geert en Dirk uit Antwerpen, Rudolf, Hans, Beer, Anthony (had al eens proef gereden) en Stuccie. We waren blij verrast om Hanne te zien. Hij was de avond daarvoor uit de USA teruggekeerd van een 3-weekse motorvakantie. That’s the right spirit. De rit voerde ons over pittoreske landwegen door Overijssel naar de IJssel dijk en bij Olst namen we de veerpont naar Gelderland. Tussen Epe en Vierhouten werd bij de Veluwse Wagen de lunch in het ‘ kippenhok’ genuttigd. De route liep vervolgens door de Veluwse bossen, veen en in bloei staande heide langs Garderen naar Hoog Soeren. We reden een lichte bui binnen en hielden het dus helaas niet helemaal droog. Maar het klaarde even later gelukkig weer op. In Hoog Soeren stopten we voor een kop koffie en reden door de bossen verder naar Kootwijk. Daar werd even zeker gesteld dat de motoren een wasbeurt nodig zouden hebben door een klein stuk over een weliswaar verharde, maar niet geasfalteerde en dus modderige weg te rijden, LOL Via de Harskamp kwamen we vervolgens op het eindpunt, het pannenkoekenhuis de Langenberg in Ede, aan.
De Ride verliep op een bijzonder aangename en gezellige manier. Zoals Henny dat tijdens zijn leven in het verleden ook altijd zo vaak organiseerde met een mooie route in ‘zijn‘ achtertuin. Ik wil iedereen hartelijk bedanken voor hun deelname aan deze memorial ride; we zullen Henny niet vergeten.

Donderdag 14 tot en met zondag 17 augustus was voor de derde maal de Austria VRCC Meeting in “Hotel Donauschlinge” te Schlögen. In totaal werd de meeting bezocht door VRCC leden uit 11 verschillende landen waarbij Oostenrijk en Duitsland veruit het ruimst vertegenwoordigd waren. Er waren meerdere landen met slechts 1 ”vertegenwoordiger” waaronder Zweden, België en Nederland! Na de hartelijke verwelkoming in het hotel werden in de eetzaal al snel oude bekenden in de armen gesloten en was de aftrap van een geslaagde meeting gemaakt. De saladebar werd ouderwets geplunderd door bepaalde nationaliteiten en tijdens een prima diner kon door iedereen heerlijk worden bijgekletst. Uiteraard waren de meeste aanwezigen vermoeid na een lange reisdag en velen zochten op tijd de kamer op, daarbij uiteraard de uitzonderingen daar gelaten die op de donderdagavond al de klok vieren zagen aantikken.
Voor de vrijdag waren enkele ritten uitgezet door de organisatie maar vanwege de verwachte regen werd met een Brits/Zweeds Noors/Nederlands groepje besloten om naar Passau te rijden en daar rustig de stad te bezoeken. Zo gezegd, zo gedaan. Na een droge rit en een kop koffie op een terrasje zijn we naar het uiterste puntje van de stad gelopen waar de rivieren Inn en Donau bij elkaar komen. Indrukwekkend om langs de kade te zien tot hoe hoog het water in juni vorig jaar heeft gestaan! Tijdens de wandeling terug richting de motoren werd de lucht angstaanjagend zwart en ongeveer 500 meter voordat we bij de motoren waren, braken de hemelsluizen open!! Voor sommigen een licht moment van teleurstelling omdat ze de helm aan de motor vastgeketend hadden met een drijfnatte voering tot gevolg. We hebben van de nood van het schuilen een deugd gemaakt door een droog plekje te zoeken in een lunchroom en daar direct een broodje te eten. Aansluitend droog weer opgestapt en dapper aan de terugrit begonnen maar halverwege haalden we zelf de bui toch weer in. Gelukkig waren we bijna allemaal zo slim geweest om de regenkleding alvast aan te trekken dus verder geen man overboord. Eenmaal terug in Schlögen was het weer droog, sterker nog daar was geen druppel regen gevallen. In de avond kon het oorspronkelijk bedachte programma niet doorgaan vanwege de hoge waterstand van de Donau. Er zou eigenlijk een waterski show plaatsvinden maar dat was te gevaarlijk. In plaats daarvan vond er een optreden plaats van een verrassend lokaal talent! De jongedame van de receptie, Antonia, blijkt te beschikken over de stem van een nachtegaal die verrassend sterk lijkt op de Duitse hitsensatie Helene Fisscher. Samen met het orkest, of de band, van de vrijdagavond (de Pauli’s, wie kent ze niet…) werden de hits van Helene feilloos gebracht. De Pauli’s begonnen aan het begin van de avond met vrolijke Oostenrijkse polka muziek maar hun repertoire verschoof in de loop van de avond meer en meer naar populaire en zelfs rockmuziek. De bedoeling was dat de muziek tot twaalf uur zou duren maar die tijdgrens is meer dan ruim overschreden. Het werd een ouderwetse feestavond tot voor velen in de kleine uurtjes. De zaterdag stond in het teken van de gezamenlijke ride-out. Doel: een pracht van een omgebouwde boerderij, de “Lory Hof”, waar we een uitgebreide Mexicaanse lunch zouden genieten. En met genieten was geen woord te veel gezegd! Dit was weer prima voor elkaar! Spare ribs, taco’s, kippenpootjes, gepofte aardappelen, gebakken aardappeltjes, verschillende groenten, nacho chips, alles wat maar denkbaar is met de juiste Mexicaanse sauzen in ruime mate aanwezig. Na de ruime lunch werd de motor weer bestegen voor deel 2 van de ride-out, door velen als voorzorgsmaatregel maar alvast in regenkleding. Daar waar op de heenweg regenkleding door de aanwezige zon werd gebombardeerd tot een overbodige luxe, wist pluvius op de terugweg de waterdichte verpakking in een noodzakelijk kwaad te veranderen. Aan het einde van de rit bleek Schlögen wederom het droge middelpunt van de omgeving, al moest zelfs de Donauschlinge uiteindelijk aan een klein buitje geloven. In de avond was weer voorzien in een bijzonder programma, waarbij wederom het talent van het hotelpersoneel in het middelpunt stond! Dit maal werd er een paaldans-acrobatiek act opgevoerd door één van de kamermeisjes en haar vriend die als keukenhulp werkt. De paal werd in de middag opgebouwd en we hebben met lichte verbazing zitten kijken hoe na 2 uur nog niemand door had hoe het gevaarte nou vastgezet moest worden. Uiteindelijk bleek het toch te kunnen en wist Katka tijdens haar optreden binnen no time iedereen te overtuigen van haar kunnen. Op ongelofelijke manier wist zij de meest onmogelijke capriolen uit te halen waarbij ze met schijnbaar gemak ondersteboven in de paal hing en waarbij, zij slechts met haar benen aan de paal geklemd, haar partner met zijn volle gewicht in balans boven op haar stond. Daar waren duidelijk wat uren aan training aan vooraf gegaan. Velen verkozen het om de avond tijdig te beëindigen om de zondag vroeg aan de terugtocht te kunnen beginnen. Sommigen lieten de gezelligheid toch nog even over zich heen komen en genoten een iets kortere nachtrust. Voor iedereen was het in ieder geval een mooie afsluiting van een zeer geslaagde meeting waarbij het “team Hotel Donauschlinge” weer bewees te bestaan uit meer dan geweldige gastvrouwen en -heren voor de VRCC, dit jaar zelfs als actieve mede organisatoren! Op zondag ochtend werd iedereen weer uitgezwaaid door Steinchen en Einstein en ging ieder zijns weegs. VRCC Austria 2014 zat er weer op.Voor eenieder die nu de prangende vraag heeft: is er ook weer Jägermeister gedronken? Ik kan bevestigen dat er in ieder geval 2 stuks zijn gedronken, de eerste en de laatste. Alle overige berust slechts op geruchten en vermoedens die niet bevestigd kunnen worden.
Het waren drie mooie dagen.

Eric
#17605