Op zondag 2 juni hadden Gerard en Jenneke ons uitgenodigd om een ritje in hun omgeving door het mooie landschap van Peel en Maas te maken. Het was een van die perfecte dagen. Onbewolkt, goede zichten en de temperatuur zou zelfs oplopen naar 33 graden. Dus niet verkeerd dat we een groot gedeelte door de bossen en langs de oever van de Maas doorbrachten, waar een fris windje zorgde voor enige verkoeling. Onderweg naar de Oaje Stal kreeg ik evenwel panne met de aandrijving.
Gerard gebeld en jawel, binnen een kwartier stond Loek naast me met een aanhanger en hebben we mijn motor in Beringe weggezet. Super van je Loek, nogmaals hartelijk dank. In Beringe werd Ik uitgenodigd om de tweede Valkyrie van Gerard te nemen en zo de dag toch mee te kunnen maken. Hans Huijbers zou hem de volgende dag ophalen en kijken wat ermee aan de hand was. Bij zoveel hartelijkheid en hulp kan je niet anders dan weer een brede smile op je gezicht krijgen. Wat een fantastische groep mensen toch. Bovendien mocht ik van geluk spreken dat ik dit probleem met de aandrijving niet vorige week in Italië had gekregen.

Er stonden 23 motoren en het was er al gezellig druk. Ik heb nog snel een stuk heerlijke vlaai en koffie verorberd en daarna gingen we onroute. Lei en José uit Panningen reden voor de eerste keer mee. En ook Hans, Evelyn en Pascal, Jos en Yvonne, Hans en Sien, Henk , Johan en Ciska, Stef, Jack en zijn vrouw, Ronnie en Dita, Stuccie, Ludo en Romy, Eric, Colin en Ingrid, Anthony en Sander waren en allemaal bij. Zowaar een flinke stoet met Valkyries dus, WOW. Gerard liet ons een fraai stuk van de Grote Peel zien. Een hoogveengebied dat ooit door Antoon Coolen in Peelwerkers is beschreven als een mengeling van grootse, trage, romantische, vegatieve wording, van eenzaamheid, verlatenheid, barheid, barsheid, grauwheid en kommervol hard werken. De bomen en planten waren net uitgelopen en stonden er op zijn mooist bij. Na een tocht van anderhalf uur legden we aan in Broekhuizen bij een restaurant aan het veer.

Daar aan de waterkant lieten we ons de vooraf bestelde lunch goed smaken. Het was heel gezellig maar er werd een strak schema aangehouden dus staken we een uur later met het veer de Maas over richting Maasduinen. Eveneens een schitterend natuurpark rondom Bergen met zeldzame vegetatie, fauna en zelfs kraanvogels. Het was natuurlijk behoorlijk druk met fietsers en wandelaars maar zeker niet in die mate dat het onze rit verstoorde. Vervolgens reden we langs de Oostoever van de Maas langs een mooi kronkelweggetje weer naar het Zuiden. Je kon wel zien dat de hele route met zorg was uitgekozen. Ik woon er ook in de buurt en zelfs als je ernaar zou hebben gezocht, zou je zoveel van deze mooie weggetjes achter elkaar nooit hebben gevonden. Grote klasse, Gommans! We legden een uur later weer aan bij een gezellig restaurant voor een ijsje. Nou ja, zeg maar gerust een flinke coup die met deze temperatuur dankbaar en smakelijk naar binnen ging. In de buurt van Venlo gingen we de grote weg op om afscheid te nemen van enkele Riders die van ver kwamen. Toen was het nog een halfuurtje terug naar Beringe. Ik had vooraf Cynthia al geïnformeerd en zij kwam mij ophalen. We hebben nog gezellig wat zitten napraten onder het genot van een frisdrank of een alcoholvrij biertje.

Ik wil Gerard en Jenneke namens ons allemaal hartelijk bedanken voor deze schitterende motordag. We hebben genoten van de uitstekende organisatie en onthaal. Kei gezellig weer en fijn dat jullie dat voor ons hebben gedaan. In Peel en Maas hebben ze weer het geluid van een flinke groep Valkyries gehoord en ik hoop dat dit in 2019 nog op veel plaatsen in de Benelux zal gebeuren. Te beginnen in Houffalize van 21-23 juni. Je komt toch ook?

Beer #7609

De Italianen hadden besloten om deze Inzane op een toplocatie te houden, pal aan de Adriatische kust. Omdat de prijs van het hotel in juni zou verdubbelen, werd de datum op 23-26 mei gezet.
Ik vertrok samen met Ivo een paar dagen eerder naar Leipzig en Dresden omdat de weersvooruitzichten in het westen en in de Alpen regen voorspelde. Dit bleek een goede keus want het was schitterend weer. We bezochten er de binnensteden en (herbouwde) historische monumenten. Het rijden door Sachsen en de Harz is ultra relaxed. Het was rustig op de slingerende, goede wegen en overal waar je keek stonden uitgestrekte koolzaadvelden (ik denk voor biobrandstof) volop in bloei. De dorpen die we onderweg passeerden leken wel uitgestorven. We vervolgden onze weg door Tsjechië en Zuid Duitsland naar Italië waar intussen al zo’n 200 van de, in totaal 310 Valk Riders waren aangekomen. We werden hartelijk welkom geheten en togen naar de bar waar we vele vrienden en bekenden tegenkwamen. Van Benelux zijde waren er Kris en Nathalie, Christian en Fabienne en Dirk uit Holland. Die avond was er een optreden van een Italiaanse Queen coverband.
Werkelijk fenomenaal, deze Freddie Mercury. Ook de andere bandleden waren uitstekende musici en het ruim twee en een half uur durende repertoire met individuele solo’s was een geweldig groot succes. Schor van het meeschreeuwen en blèren en dansen ging ik die avond rond een uur of twee naar bed. Bellisima! Ivo had het wat later gemaakt waardoor ik de volgende dag alleen met een grote groep Riders een mooie rit door de bergen heb gemaakt naar San Leo en San Marino. Die avond, na een wederom zeer uitgebreide maaltijd werden we getrakteerd op een optreden van Bad Reputation, een Italiaanse meiden rockgroep met muziek uit de jaren ’80.
Spectaculair, zowel het figuur van de dames als de muziek. Het was het hele weekend schitterend weer met een sporadische bui in de bergen dus alle optredens werden buiten gehouden, op de patio van het hotel. Met professionele lichtshow en alles erop en eraan. Grote klasse.

Op zaterdag was er de traditionele groepsrit, wederom naar de bergen. Geëscorteerd door motorpolitie en ambulance reden we in totaal zo’n 160 km met een tussenstop voor een drankje en hapje en even daarna een Italiaanse 6 gangen lunch. Zelfs onze Duitse metgezellen moesten toegeven dat het hun te veel was, LOL. ’s Avonds was er een verkiezing van de mooiste Valkyrie, waarvoor zich 8 personen hadden opgegeven.
De eer viel te beurt aan Fifi met zijn ‘Six Shooter’. Inderdaad een hele fraaie- en knap gemodificeerde machine. Als ‘icing op de cake’ had hij o.a. de kop van vrijwel alle zichtbare bouten vervangen door 9mm pistool hulzen. Hij vertelde me dat hij thuis granaathulzen had liggen om als uitlaten te monteren maar daar nog geen tijd voor had gehad.
Tijdens de Rep Meeting werd afgesproken dat Zwitserland de volgende Inzane gaat organiseren. Dat zal plaatsvinden van 11-14 juni 2020 in Leysin, zo’n 20 km van het meer van Geneve. Er is een hotel gereserveerd met 120 kamers en uitwijk elders voor late boekingen. De Zwitsers zijn van plan enigszins van het standaard programma af te wijken en er een Zwitsers tintje aan te geven. Half september zullen zij met de Inzane 2020 website uitkomen op https://www.vrcc.ch/ Voor 2021 was Slowakije voorzien maar die vroegen om meer bedenktijd. In 2022 zal Allan Buhl van Denemarken Inzane organiseren. Ieder land kreeg een fraai metalen schild als aandenken. Die van ons is overgegaan in handen van Kris en Nathalie, die namens Lowlands de VRCC History film hebben gemaakt. Klasse, Kris. Door toedoen van Stefan van de Poel konden wij gratis een mooie VRCC klok aanbieden als dank voor de gastvrijheid. Super Stefan, bedankt. De avond werd afgesloten met een disco die tot in de late uurtjes duurde.
De Italianen hebben weer bewezen meesters te zijn in het organiseren van spectaculaire- en hartelijke evenementen. Toplocatie en mooi weer, fraai gebeid om te rijden, uitstekend hotel en bediening en geweldige entertainment. We hebben ervan genoten.
Op zondag namen we afscheid en reden in 2 dagen terug naar huis. Het was nu wel heel mooi weer in de bergen. We hebben er in 10 dagen meer dan 4000 geweldige kilometers opgezet.

Beer #7609

Ik was al op vrijdag uitgenodigd om ook op zaterdag mee te kunnen rijden met een aantal Duitsers, die Ivo en Cella voor deze tocht hadden uitgenodigd. Het weer was onbestendig maar zou op vrijdagmiddag en zaterdag droog blijven. Cella had een heerlijke soep en chili klaargemaakt en we brachten de avond door met de Duitsers. Er kwamen er oorspronkelijk zelfs uit Berlijn en Uelzen speciaal naar dit evenement. Zo zet je Gorredijk wel op de kaart, natuurlijk. Het was heel gezellig om een paar dagen met deze Duitsers op te trekken, temeer omdat ik ze normaal gesproken niet tegenkom omdat ze in onmin leven met de gevestigde VRCC in Duitsland. Andy, Janina en o.a. Ronnie en Dita en Hans Huijbers hadden echter afgezegd omdat de tocht vanwege de weersvooruitzichten was verplaatst naar zaterdag. Maar Ivo en Cella, Beer, Monique en Frank van Damme, Evelyn Huijbers en Pascal Witte, Dirk Bolland en Anne-Piet waren erbij. Samen met Michi en Denise, Frank, Jester, Ullie en Moni uit Duitsland. De Duitsers waren laat vertrokken en reden daarom ’s avonds dwars door flinke plensbuien. Mischi uit Uelzen kreeg in Groningen bovendien een lekke band met zijn sidecar en had geen reparatieset bij zich. Hij moest dus eerst terug naar huis om de band te repareren en kwam pas rond middernacht aan. Die avond heb ik me evengoed kostelijk geamuseerd en ik geloof dat ik rond een uur of drie ’s morgens naar bed ging. Die Berenburg gaat toch altijd harder en sneller dan je denkt, LOL. Ivo vertelde o.a. dat er momenteel ook een LED lamp voor de voorlamp is gemaakt met een traditionele H4 aansluiting. De opbrengst is een stuk meer dan de andere LED lampen op de markt en je hoeft hem dus alleen maar in de bestaande fitting te pluggen. Prijs ca 60 USD (vgl nieuwe LED koplamp unit van ca 500 USD). De volgende morgen rond half elf vertrokken we met mooi motorweer met 10 motoren en 12 Riders. Cella ging deze keer helaas om gezondheidsredenen niet mee. Vanaf Gorredijk begon de 180 km tocht naar het bruggetje bij Lidam over de Tjonger en langs de Nannewijd bij Heereveen over de Scharstebrug de Langwarderdijk op. Genieten van de slingerende dijkjes en hele mooie vergezichten natuurlijk van het Friese landschap, de koeien, molens, vaarten en pittoreske dorpjes waarvan ik de naam meteen weer vergeet. We stopten regelmatig bij een mooi punt om even een foto te nemen. Via de jachthaven van Langweer ging het verder langs het Koevordermeer en St Nicolaasga en de brug over de Follegasloot naar het Tjeukemeer. over de Veendijk en Grietendijk en Worstdijk naar Kuinre, Hammerdijk en de Blokzijlerdijk naar Blokzijl en de Vollenhoofsedijk naar het Zwartemeer. De route ging vervolgens weer terug naar het Noorden via Zwartsluis langs de Schutsloterwijde en over de dijk dwars door de Belterwijde naar Steenwijk en Noordwolde en Weststellingwerf en Oldeberkoop. Uiteindelijk reden we weer de Tjonger over naar Oudehorne en via Jubbega en Gorredijk. Aan leuke kilometers over de dijken geen gebrek dus. Voor de niet-locals grofweg door de Zuidwesthoek van Friesland in een driehoek Heereveen-Meppel-Steenwijk langs voornamelijk de meren daar. Rond half zes kwamen we weer bij Ivo en Cella thuis en daar stond alles al klaar voor de BBQ. En wat voor een BBQ! Ze hadden zichzelf op de Doalhof overtroffen met aan keur aan vlees, salades en (soft)drinks. Ivo had achter de BBQ zijn traditionele Harley Davidson short aangetrokken. Daar hoort vet op, zij hij met een veelzeggend gebaar. Het begon helaas al snel te regenen maar ook dat was geen probleem want in enkele minuten werd er een party tent met uitvouwbaar aluminium frame over de tafels heen gezet en zaten we lekker droog. Evelyn had intussen een vuurkorf aangestoken waar marshmallows op konden worden klaargemaakt. Rond een uur of 8 ’s avonds zag het er op buienalarm enigszins droog uit en ik besloot terug naar Gemert te rijden. We namen hartelijk afscheid en er waren inderdaad gedeeltes die droog waren maar ik was maar wat dankbaar voor de bak licht die ik voorin heb zitten. ’s Nachts door de plensregen rijden is toch niet mijn favoriete tijdsbesteding, LOL.
Zoals gezegd, de sfeer was goed en het gesprek ging weer ‘ouderwets’ over voornamelijk motoren. Ik raakte al snel aan de praat met Michi. Hij was sinds ik hem de vorige keer in 2011 bij het Mohnesee Treffen had ontmoet zo’n 80 kilo kwijtgeraakt door een maagband. Ik vond dat hij heel enthousiast- en goed bezig was met de Valkyrie en de mensen die erop rijden en zo kwam ik achter een aantal zaken die ik nog niet wist. Zo heeft hij een Valkyrie luchtballon besteld voor promotie doeleinden. Hij wordt als graag geziene gast uitgenodigd op de motorbeurzen in Berlijn en Hamburg en ondervindt daar door de bezoekers veel waardering. Hij heeft molycote pasta in kleine potjes gedaan (50 gram, genoeg voor een enkele achterwiel servicebeurt van 44 gram) omdat hij heeft ontdekt dat de molycote deeltjes op den duur hun werking verliezen bij blootstelling aan lucht. Met alle nare gevolgen voor de aandrijving van dien. In zijn bedrijf staat de allereerste Valkyrie die ooit is geproduceerd, met een VIN nummer van 00001. Hij heeft een nieuwe Goldwing Valkyrie proberen om te bouwen naar een model dat we allemaal willen maar dat is vanwege de vorm en ligging van het motorblok niet gelukt. Zo is er bv geen ruimte voor een radiator voor het blok en zijn er meer zaken die het ‘openwerken’ van het 1800 blok , dus zonder al die kunststof kappen in de weg staan. We waren het er allebei over eens dat het nieuwe model niet echt opzienbarend was en door Honda slecht werd gepromoot; in de USA is de nieuwprijs inmiddels gezakt tot zo’n 9000 Dollar en in Europa zijn ze helemaal niet aan de man gebracht. Dat zegt natuurlijk al genoeg. Hij heeft zojuist een ‘dry-ice’ reinigingsmachine aangeschaft waarmee je zonder water de Valkyrie brandschoon kunt maken. Zijn zoon werkt bij de onderzoeksafdeling van een verlichtingsfabriek in Duitsland. Daar is men o.a. bezig met de opvolger van de LED verlichting (iets met ionendeeltjes) voor o.a. BMW. Als ‘spin-off’ heeft hij bewerkstelligd dat hij nu een zelfde verlichting kan maken voor de Valkyrie, ook voor bv de richtingaanwijzers en het remlicht. Wat dit laatste aangaat, de bestaande Radianz LED verlichting voldoet namelijk niet aan de TUV eisen. Het verschil tussen gewoon- en remlicht is volgens de eisen niet sterk genoeg. Bovendien moeten de motor achter(knipper)lichten, willen zij een remfunctie krijgen, binnen de 18 cm van elkaar zijn geplaatst om te worden aangemerkt als ėėn remlicht. Voor veel van zijn klanten heeft hij de Valkyrie, al of niet customized, weer letterlijk in nieuwstaat gebracht. Alles, zowel inwendig als aan de buitenkant wat maar enigszins was versleten, werd vernieuwd. Daar hangt natuurlijk wel een prijskaartje aan maar daar staat tegenover dat de Valkyrie zoals wij die rijden, er nog steeds in volle glorie zal zijn als al die nieuwere motoren inmiddels lang het veld hebben moeten ruimen. En daar moet ik hem natuurlijk gelijk in geven. Hij heeft ook veel jongere klanten van rond de 30 jaar die zijn overgestapt naar een Valkyrie. Hij vindt dat, deels door de slechte promotie van Honda, het grote publiek opnieuw kennis moet maken met de Valkyrie en dan graag overstapt. Nu ik dit nalees, lijkt het net of ik promotie maak voor zijn bedrijf. Dat klinkt zo en zal ook wel zijn bedoeling zijn geweest. Ik, van mijn kant wil hier alleen maar het oprechte enthousiasme over de Valkyrie van de man aangeven. Iets wat ik een aantal jaren niet meer ben tegengekomen. Ik wil Cella en Ivo hartelijk bedanken voor hun gastvrijheid en tomeloze inzet om de Friesland tocht ieder jaar weer, tot een van de Valkyrie hoogtepunten te maken. Het is er altijd beregezellig, goed geregeld en alles wordt uit de kast getrokken. Geweldige mensen met een motorhart op de juiste plaats. Dank hiervoor.