Op 7 juli 2017 werd de 10de verjaardag van de Poolse VRCC gevierd, De voorbereiding en reis hiernaartoe waren op zich al een klein feest. Op maandag 4 juli vervoegde Gerd Schimetzki zich bij mij thuis om de daarop volgende dag gezamenlijk te kunnen beginnen aan onze uittocht richting Polen. We hadden ervoor gekozen om alle snelwegen te vermijden. De eerste etappe voerde ons binnendoor naar Heidehotel Ana. Waar wij bijzonder vriendelijk onthaald werden. De carport werd leeggeruimd zodat onze motoren onderdak mochten staan. Na een welverdiende maaltijd zijn we beide op tijd naar bed gegaan. De volgende dag weer vroeg op de fiets, ook al was dit het kortste stuk in het traject. Onderweg zouden we namelijk Frank Kletzsch nog ophalen uit Warnemunde (Rostock). Hier kwamen we al om 4 uur ’s-Middags aan. De motoren werden door de receptionist bij aanvang als “hochwertiger Metal” omschreven en mochten bij uitzondering op het bordes voor de deur blijven overnachten. Zolang we de weg maar vrij hielden voor de brandweer. Als gevolg van de vroege aankomst besloten we van het weer te genieten en het strand te bezoeken. Gevolg hiervan was dat we zo maar een feest op de promenade inliepen en natuurlijk, wie zouden we anders zijn, hebben we hier met volle teugen van genoten. Frank arriveerde vanwege werkzaamheden dezelfde avond rond 10 uur. Na een goede nachtrust vertrokken we de dag daarop richting Polen. Toen begon het feest, qua rijden, pas echt. Eerst in Warnemunde nog een pontje meegepikt en vervolgens over het Poolse wegdek. Dat ging in het begin best goed. Totdat wij besloten dat we wijzer waren dan Garmin en prompt de verkeerde kant op gingen. We hebben die dag alles gehad, van asfalt tot Panzerbahn, van gaten in het wegdek tot helemaal geen wegdek meer. Uiteindelijk kwamen we om 10 uur ’s avonds aan bij ons volgende hotel. Moe en uitgehongerd. Natuurlijk was de keuken dicht. Op zeer vriendelijke wijze hebben wij het adres gekregen van restaurant Jolka. Een genot voor de zintuigen. Moe maar voldaan zijn we na het eten teruggereden naar het hotel en daar in ons bed gestort. 7 juli. De dag onderweg naar Zamek. Gert besloot ergens onderweg dat mijn Garmin het fout had en die van hem goed zat. Vanwege de dag ervoor en wat stress besloot hij om die van hem te volgen. Frank en ik kwamen om 3 uur bij het hotel Zamek aan, waar we een bijzonder hartelijk welkom kregen. En ja, de Poolse schnaps is dodelijk. Een uur later belde Gert met de vraag om het juiste adres. Hij was inmiddels wel in de buurt maar wist het laatste stukje niet. 
Wat een ongelooflijk vriendelijke mensen daar in Polen, wat waren we welkom en nieuwe vriendschappen zijn gemaakt. Wat tevens een welkome afwisseling, en tot mijn verbazing, we liepen zo maar de Poolse miss verkiezing in. Die avond een goede maaltijd genoten, een bescheiden feestje gehad en niet al te laat op bed gegaan. De volgende dag. De Poolse gezamenlijke rit naar een stuwdam. Best wel indrukwekkend. Maar de wegen lieten goed te wensen over. Weer terug gekomen was voor vertier gezorgd en na dit vertier waren we als complete VRCC uitgenodigd bij de daadwerkelijke verkiezingen. 
Een feest voor het oog.
’s-Avonds gezamenlijk in de ridderzaal gegeten. Enige aandenkens werden uitgereikt samen met de benodigde toespraken. De Valhalla bekers zijn van Letse handen overgedragen in Poolse handen. Nadat iedereen nog even met elkaar gepraat heeft zijn we rustig aan richting bed gegaan. Op zondag moesten we allen weer naar huis. Zondag vertrokken we rond half elf. Dit maal zonder Gerd, vanwege familie omstandigheden was hij om zes uur al vertrokken. Frank en ik hebben wederom genoten van het landschap en de wegen, ditmaal met veel minder gaten. Omdat we zo snel opschoten zijn we doorgereden naar Warnemunde en hebben we geen extra stop in Polen gemaakt. Daar gegeten en overnacht. Maandag, de laatste dag was het weer gewoon ronduit slecht. OM die reden veel snelweg gereden. 100 km voor Hamburg begon de regen en pas bij Bremen werd het weer droog. Frank was bij Hamburg al afgeslagen naar zijn huis. En dan is regen rijden alleen ineens niet meer leuk. Om zes uur ’s-Avonds was ook ik thuis. Vermoeid maar voldaan. Wat een lieve mensen in Polen.
Ivo
Klik op foto
