Midzomer Meeting

Deze zondag werden we met een aantal Valkyrie Riders getrakteerd op een dagje onvervalste Friese gastvrijheid en hartelijkheid. Ik reed om 06:30 naar Ivo en Cella in Gorredijk om deel te nemen aan de Midzomer Meeting . Het was droog weer met een lekkere temperatuur van 20 graden dus ik kon lekker opschieten. Na een kop koffie bij Ivo reden we naar HPS motoren in Hoornsterzwaag. In een verbouwde boerderij ontmoetten we Pieter en Loes Hessels. Pieter produceert bouwkranen en heeft een uit de hand gelopen motorhobby die is uitgelopen op een Yamaha TDM en TDX dealership en onderhoud werkplaats. Bovendien sponsort hij een aantal racemotoren. Naast deze race motoren stonden er ook een aantal andere modellen. Omdat haar motor kapot was, kreeg Cella spontaan een TDM van de zaak aangeboden voor de rit. Zeg nou zelf, dat maak je toch niet vaak mee. Ronnie en Dita waren er ook al, samen met Ludo en Romy. Zij hadden de avond ervoor in Assen bij Ronnie overnacht. Ook Claude uit Zeeland was aanwezig. Bravo, Claude. We werden getrakteerd op koffie met appelgebak en er heerste een uitstekende sfeer. Samen met een 50-tal andere motoren werden we in 4 groepen opgedeeld. Afhankelijk of je een knie zo nu en dan tegen de grond wilde zetten of lekker rustig toeren. Ivo reed bij ons voorop en er was een mooie route van 167 km uitgezet . Vanaf Hoornsterzwaag reden we door een bosrijke omgeving langs de Appelschaatsertvaart naar Akkrum om in de gezellige binnenstad iets te nuttigen bij het eetcafé ‘de Cleef’ aan het water. Romy vroeg aan ons wie er hield van pijpen en na enige hilariteit bleek, dat ze doelde op een winkel ernaast waar honderden pijpen van allerlei makelij stonden geëtaleerd."' 

Na de koffiestop reden we verder en moesten een paar keer stoppen voor een openstaande brug want het vaarseizoen was natuurlijk ook in volle gang. Via Opsterland over kanaaldijkjes naar de Veenhoop en het Nieuwe Diep naar Feansterdijk. Vervolgens naar het Noorden met een grote boog om de Wijde Ee en het Nationaal Park de Alde Faenen om te lunchen bij Ma Kelly’s muziek café in Frieschepalen. Tijdens de lunch trok er een buitje over ons heen; dat was dus perfect getimed. Toen we weer vertrokken was het droog maar er bleef een café racer van onze groep staan zonder brandstof. Toen dit was opgelost, hij werd door een andere motorrijder naar een pomp getrokken, besloten we in verband met de tijd rechtstreeks terug te rijden naar HPS. We lieten daarna de motoren achter bij Ivo thuis en gingen met de auto en een BOB (dank je wel Cella) verder. Ik kocht er een T-shirt om een racer te sponseren die dit jaar de TT Isle of Man wilde gaan rijden met een EBR 1190 RX Superbike – IRRC . Machtig mooi om te horen wat er allemaal aan was gedaan. Ondertussen stond er een BBQ klaar en was er gratis drank. Er was in het voorprogramma een optreden van de Rockabilly band ‘Tess and her Highway Patrol’. Heerlijke muziek waar je niet stil bij kon blijven zitten.Tijdens het wisselen van instrumentarium op het podium van de daaropvolgende formatie ‘Cry Wolf Blues Band’, konden we krukas werpen, tandwiel gooien en oefenen op de kneedownplee. Met name Ludo ontpopte zich als kampioen krukaswerpen met een evenaring van het record. De sfeer was uitstekend en de aanwezigen vermaakten zich opperbest. Er zat ook een stel bij, waarvan de man compleet was uitgedost in Beiers ornaat. Met lederhosen, bergschoenen, jagerpetje en bijbehorende baard met krulsnor. Veel praten of bewegen deed hij helaas niet. Zij hadden waarschijnlijk meegedaan met de wandeltocht die dag. Rond een uur of tien speelde de band het laatste nummer en heeft Romy nog meegeholpen met tafels opruimen. We vertrokken als laatste en namen hartelijk afscheid van Pieter. Daarna hebben we bij Ivo en Cella nog wat gedronken en nagepraat.

Het was een hele gezellige dag geweest, we hadden lekker gereden, veel plezier gehad en namen ons voor om volgend jaar beslist (en hopelijk in grotere getale) terug te komen.

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Klik op foto

 
 
 
 

10 Jaar VRCC Polen

 Op 7 juli 2017 werd de 10de verjaardag van de Poolse VRCC gevierd, De voorbereiding en reis hiernaartoe waren op zich al een klein feest. Op maandag 4 juli vervoegde Gerd Schimetzki zich bij mij thuis om de daarop volgende dag gezamenlijk te kunnen beginnen aan onze uittocht richting Polen. We hadden ervoor gekozen om alle snelwegen te vermijden. De eerste etappe voerde ons binnendoor naar Heidehotel Ana. Waar wij bijzonder vriendelijk onthaald werden. De carport werd leeggeruimd zodat onze motoren onderdak mochten staan. Na een welverdiende maaltijd zijn we beide op tijd naar bed gegaan. De volgende dag weer vroeg op de fiets, ook al was dit het kortste stuk in het traject. Onderweg zouden we namelijk Frank Kletzsch nog ophalen uit Warnemunde (Rostock). Hier kwamen we al om 4 uur ’s-Middags aan. De motoren werden door de receptionist bij aanvang als “hochwertiger Metal” omschreven en mochten bij uitzondering op het bordes voor de deur blijven overnachten. Zolang we de weg maar vrij hielden voor de brandweer. Als gevolg van de vroege aankomst besloten we van het weer te genieten en het strand te bezoeken. Gevolg hiervan was dat we zo maar een feest op de promenade inliepen en natuurlijk, wie zouden we anders zijn, hebben we hier met volle teugen van genoten. Frank arriveerde vanwege werkzaamheden dezelfde avond rond 10 uur. Na een goede nachtrust vertrokken we de dag daarop richting Polen. Toen begon het feest, qua rijden, pas echt. Eerst in Warnemunde nog een pontje meegepikt en vervolgens over het Poolse wegdek. Dat ging in het begin best goed. Totdat wij besloten dat we wijzer waren dan Garmin en prompt de verkeerde kant op gingen. We hebben die dag alles gehad, van asfalt tot Panzerbahn, van gaten in het wegdek tot helemaal geen wegdek meer. Uiteindelijk kwamen we om 10 uur ’s avonds aan bij ons volgende hotel. Moe en uitgehongerd. Natuurlijk was de keuken dicht. Op zeer vriendelijke wijze hebben wij het adres gekregen van restaurant Jolka. Een genot voor de zintuigen. Moe maar voldaan zijn we na het eten teruggereden naar het hotel en daar in ons bed gestort. 7 juli. De dag onderweg naar Zamek. Gert besloot ergens onderweg dat mijn Garmin het fout had en die van hem goed zat. Vanwege de dag ervoor en wat stress besloot hij om die van hem te volgen. Frank en ik kwamen om 3 uur bij het hotel Zamek aan, waar we een bijzonder hartelijk welkom kregen. En ja, de Poolse schnaps is dodelijk. Een uur later belde Gert met de vraag om het juiste adres. Hij was inmiddels wel in de buurt maar wist het laatste stukje niet. Wat een ongelooflijk vriendelijke mensen daar in Polen, wat waren we welkom en nieuwe vriendschappen zijn gemaakt. Wat tevens een welkome afwisseling, en tot mijn verbazing, we liepen zo maar de Poolse miss verkiezing in. Die avond een goede maaltijd genoten, een bescheiden feestje gehad en niet al te laat op bed gegaan. De volgende dag. De Poolse gezamenlijke rit naar een stuwdam. Best wel indrukwekkend. Maar de wegen lieten goed te wensen over. Weer terug gekomen was voor vertier gezorgd en na dit vertier waren we als complete VRCC uitgenodigd bij de daadwerkelijke verkiezingen. Een feest voor het oog.
’s-Avonds gezamenlijk in de ridderzaal gegeten. Enige aandenkens werden uitgereikt samen met de benodigde toespraken. De Valhalla bekers zijn van Letse handen overgedragen in Poolse handen. Nadat iedereen nog even met elkaar gepraat heeft zijn we rustig aan richting bed gegaan. Op zondag moesten we allen weer naar huis. Zondag vertrokken we rond half elf. Dit maal zonder Gerd, vanwege familie omstandigheden was hij om zes uur al vertrokken. Frank en ik hebben wederom genoten van het landschap en de wegen, ditmaal met veel minder gaten. Omdat we zo snel opschoten zijn we doorgereden naar Warnemunde en hebben we geen extra stop in Polen gemaakt. Daar gegeten en overnacht. Maandag, de laatste dag was het weer gewoon ronduit slecht. OM die reden veel snelweg gereden. 100 km voor Hamburg begon de regen en pas bij Bremen werd het weer droog. Frank was bij Hamburg al afgeslagen naar zijn huis. En dan is regen rijden alleen ineens niet meer leuk. Om zes uur ’s-Avonds was ook ik thuis. Vermoeid maar voldaan. Wat een lieve mensen in Polen.

Ivo

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Klik op foto