Elfmerentocht Friesland
Ik was al op vrijdag uitgenodigd om ook op zaterdag mee te kunnen rijden met een aantal Duitsers, die Ivo en Cella voor deze tocht hadden uitgenodigd. Het weer was onbestendig maar zou op vrijdagmiddag en zaterdag droog blijven. Cella had een heerlijke soep en chili klaargemaakt en we brachten de avond door met de Duitsers. Er kwamen er oorspronkelijk zelfs uit Berlijn en Uelzen speciaal naar dit evenement. Zo zet je Gorredijk wel op de kaart, natuurlijk. Het was heel gezellig om een paar dagen met deze Duitsers op te trekken, temeer omdat ik ze normaal gesproken niet tegenkom omdat ze in onmin leven met de gevestigde VRCC in Duitsland. Andy, Janina en o.a. Ronnie en Dita en Hans Huijbers hadden echter afgezegd omdat de tocht vanwege de weersvooruitzichten was verplaatst naar zaterdag. Maar Ivo en Cella, Beer, Monique en Frank van Damme, Evelyn Huijbers en Pascal Witte, Dirk Bolland en Anne-Piet waren erbij. Samen met Michi en Denise, Frank, Jester, Ullie en Moni uit Duitsland. De Duitsers waren laat vertrokken en reden daarom ’s avonds dwars door flinke plensbuien. Mischi uit Uelzen kreeg in Groningen bovendien een lekke band met zijn sidecar en had geen reparatieset bij zich. Hij moest dus eerst terug naar huis om de band te repareren en kwam pas rond middernacht aan. Die avond heb ik me evengoed kostelijk geamuseerd en ik geloof dat ik rond een uur of drie ’s morgens naar bed ging. Die Berenburg gaat toch altijd harder en sneller dan je denkt, LOL. Ivo vertelde o.a. dat er momenteel ook een LED lamp voor de voorlamp is gemaakt met een traditionele H4 aansluiting. De opbrengst is een stuk meer dan de andere LED lampen op de markt en je hoeft hem dus alleen maar in de bestaande fitting te pluggen. Prijs ca 60 USD (vgl nieuwe LED koplamp unit van ca 500 USD). De volgende morgen rond half elf vertrokken we met mooi motorweer met 10 motoren en 12 Riders. Cella ging deze keer helaas om gezondheidsredenen niet mee. Vanaf Gorredijk begon de 180 km tocht naar het bruggetje bij Lidam over de Tjonger en langs de Nannewijd bij Heereveen over de Scharstebrug de Langwarderdijk op. Genieten van de slingerende dijkjes en hele mooie vergezichten natuurlijk van het Friese landschap, de koeien, molens, vaarten en pittoreske dorpjes waarvan ik de naam meteen weer vergeet. We stopten regelmatig bij een mooi punt om even een foto te nemen. Via de jachthaven van Langweer ging het verder langs het Koevordermeer en St Nicolaasga en de brug over de Follegasloot naar het Tjeukemeer. 
Vervolgens over de Veendijk en Grietendijk en Worstdijk naar Kuinre, Hammerdijk en de Blokzijlerdijk naar Blokzijl en de Vollenhoofsedijk naar het Zwartemeer.
De route ging vervolgens weer terug naar het Noorden via Zwartsluis langs de Schutsloterwijde en over de dijk dwars door de Belterwijde naar Steenwijk en Noordwolde en Weststellingwerf en Oldeberkoop. Uiteindelijk reden we weer de Tjonger over naar Oudehorne en via Jubbega en Gorredijk. Aan leuke kilometers over de dijken geen gebrek dus. Voor de niet-locals grofweg door de Zuidwesthoek van Friesland in een driehoek Heereveen-Meppel-Steenwijk langs voornamelijk de meren daar. Rond half zes kwamen we weer bij Ivo en Cella thuis en daar stond alles al klaar voor de BBQ. En wat voor een BBQ! Ze hadden zichzelf op de Doalhof overtroffen met aan keur aan vlees, salades en (soft)drinks. Ivo had achter de BBQ zijn traditionele Harley Davidson short aangetrokken. Daar hoort vet op, zij hij met een veelzeggend gebaar. 
Het begon helaas al snel te regenen maar ook dat was geen probleem want in enkele minuten werd er een party tent met uitvouwbaar aluminium frame over de tafels heen gezet en zaten we lekker droog. Evelyn had intussen een vuurkorf aangestoken waar marshmallows op konden worden klaargemaakt. Rond een uur of 8 ’s avonds zag het er op buienalarm enigszins droog uit en ik besloot terug naar Gemert te rijden. We namen hartelijk afscheid en er waren inderdaad gedeeltes die droog waren maar ik was maar wat dankbaar voor de bak licht die ik voorin heb zitten. ’s Nachts door de plensregen rijden is toch niet mijn favoriete tijdsbesteding, LOL.
Zoals gezegd, de sfeer was goed en het gesprek ging weer ‘ouderwets’ over voornamelijk motoren. Ik raakte al snel aan de praat met Michi. Hij was sinds ik hem de vorige keer in 2011 bij het Mohnesee Treffen had ontmoet zo’n 80 kilo kwijtgeraakt door een maagband. Ik vond dat hij heel enthousiast- en goed bezig was met de Valkyrie en de mensen die erop rijden en zo kwam ik achter een aantal zaken die ik nog niet wist. Zo heeft hij een Valkyrie luchtballon besteld voor promotie doeleinden. Hij wordt als graag geziene gast uitgenodigd op de motorbeurzen in Berlijn en Hamburg en ondervindt daar door de bezoekers veel waardering. Hij heeft molycote pasta in kleine potjes gedaan (50 gram, genoeg voor een enkele achterwiel servicebeurt van 44 gram) omdat hij heeft ontdekt dat de molycote deeltjes op den duur hun werking verliezen bij blootstelling aan lucht. Met alle nare gevolgen voor de aandrijving van dien. In zijn bedrijf staat de allereerste Valkyrie die ooit is geproduceerd, met een VIN nummer van 00001. Hij heeft een nieuwe Goldwing Valkyrie proberen om te bouwen naar een model dat we allemaal willen maar dat is vanwege de vorm en ligging van het motorblok niet gelukt. Zo is er bv geen ruimte voor een radiator voor het blok en zijn er meer zaken die het ‘openwerken’ van het 1800 blok , dus zonder al die kunststof kappen in de weg staan. We waren het er allebei over eens dat het nieuwe model niet echt opzienbarend was en door Honda slecht werd gepromoot; in de USA is de nieuwprijs inmiddels gezakt tot zo’n 9000 Dollar en in Europa zijn ze helemaal niet aan de man gebracht. Dat zegt natuurlijk al genoeg. Hij heeft zojuist een ‘dry-ice’ reinigingsmachine aangeschaft waarmee je zonder water de Valkyrie brandschoon kunt maken. Zijn zoon werkt bij de onderzoeksafdeling van een verlichtingsfabriek in Duitsland. Daar is men o.a. bezig met de opvolger van de LED verlichting (iets met ionendeeltjes) voor o.a. BMW. Als ‘spin-off’ heeft hij bewerkstelligd dat hij nu een zelfde verlichting kan maken voor de Valkyrie, ook voor bv de richtingaanwijzers en het remlicht. Wat dit laatste aangaat, de bestaande Radianz LED verlichting voldoet namelijk niet aan de TUV eisen. Het verschil tussen gewoon- en remlicht is volgens de eisen niet sterk genoeg. Bovendien moeten de motor achter(knipper)lichten, willen zij een remfunctie krijgen, binnen de 18 cm van elkaar zijn geplaatst om te worden aangemerkt als ėėn remlicht. Voor veel van zijn klanten heeft hij de Valkyrie, al of niet customized, weer letterlijk in nieuwstaat gebracht. Alles, zowel inwendig als aan de buitenkant wat maar enigszins was versleten, werd vernieuwd. Daar hangt natuurlijk wel een prijskaartje aan maar daar staat tegenover dat de Valkyrie zoals wij die rijden, er nog steeds in volle glorie zal zijn als al die nieuwere motoren inmiddels lang het veld hebben moeten ruimen. En daar moet ik hem natuurlijk gelijk in geven. Hij heeft ook veel jongere klanten van rond de 30 jaar die zijn overgestapt naar een Valkyrie. Hij vindt dat, deels door de slechte promotie van Honda, het grote publiek opnieuw kennis moet maken met de Valkyrie en dan graag overstapt. Nu ik dit nalees, lijkt het net of ik promotie maak voor zijn bedrijf. Dat klinkt zo en zal ook wel zijn bedoeling zijn geweest. Ik, van mijn kant wil hier alleen maar het oprechte enthousiasme over de Valkyrie van de man aangeven. Iets wat ik een aantal jaren niet meer ben tegengekomen. Ik wil Cella en Ivo hartelijk bedanken voor hun gastvrijheid en tomeloze inzet om de Friesland tocht ieder jaar weer, tot een van de Valkyrie hoogtepunten te maken. Het is er altijd beregezellig, goed geregeld en alles wordt uit de kast getrokken. Geweldige mensen met een motorhart op de juiste plaats. Dank hiervoor.
Beer#7609
Klik op foto
Bij het benzinestation Kruibeke had ik op dinsdag een RV met Stefan, Colin (met masker) en Ingrid. We reden veder naar Ieper voor de Last Post. Voor diegenen die nog nooit in Ieper zijn geweest, hier liep in 14-18 de Duitse aanval tegen Frankrijk vast en zijn er in 4 grote veldslagen honderdduizenden soldaten in- en rondom de loopgraven gesneuveld. Uit respect voor de gesneuvelden en als herinnering waartoe een oorlog kan leiden, wordt hier al honderd jaar iedere dag deze ceremonie gehouden. We brachten daar ook de nacht door in een B&B.
Vervolgens trokken we de heuvels van Wales in naar Llandrindod Wells. Een klein dorpje ‘In the middle of nowhere’.
Het verhaal erbij was dat de duivel met een boerenvrouw een afspraak had gemaakt om een brug te bouwen onder voorwaarde dat hij het eerste levende wezen dat de brug overstak (in de veronderstelling een koe) mocht hebben. De vrouw was echter niet van gisteren en op het moment dat haar kudde de brug zou oversteken, floot zij haar hond naar de overkant. De teleurgestelde duivel is sindsdien niet meer gezien. Wat verderop stopten we bij een Pub voor de lunch. Het was er een komen en gaan van Porsches en zelfs een McLaren en tal van roadsters en klassieke sportwagens. Wat een lust voor het oog. Toen we wegreden zagen we dat er verderop in een weiland een classic car festival werd gehouden. Na een rustige oversteek namen we in Hoek van Holland afscheid en keerden, moe maar zeer tevreden huiswaarts. Het was een geweldige week geweest waarin we iedere dag een flink aantal hele fijne kilometers in de heuvels van Wales op de klok hebben kunnen zetten.